Historia fotografii cyfrowej to, wbrew pozorom nie taka świeża sprawa. Jej początki sięgają lat 60-tych XX wieku, kiedy to sonda Marines 4 wykonała zdjęcie powierzchni Marsa. Nie była to fotografia cyfrowa w dzisiejszym rozumieniu – raczej zdigitalizowana fotografia, ale ten moment powszechnie uznaje się za pierwszy krok w kierunku cyfryzacji fotografii.
W roku 1969 powstała matryca CCD składająca się z elementów światłoczułych, które rejestrują, a następnie pozwalają odczytać poziom natężenia światła.
Pierwszy cyfrowy aparat wykorzystujący tę matrycę powstał w roku 1975 w laboratoriach firmy Eastman Kodak: ważył ponad 3,5 kg i robił zdjęcia w rozdzielczości… 0,01 megapiksela. Nie został on jednak nigdy przeznaczony do sprzedaży, gdyż zgodnie z założeniem był tylko technicznym eksperymentem. Już rok później amerykański satelita szpiegowski KH-11 został wyposażony w urządzenie z matrycą 800×800 pikseli (czyli 0,64 megapiksela).
Pierwszym aparatem cyfrowym w pełnym – dzisiejszym rozumieniu tego słowa, był stworzony w 1988 Fuji DS-1P, który zapisywał zdjęcia na wbudowanej karcie pamięci o pojemności 16 MB. Przypuszczalnie nigdy nie wprowadzono tego aparatu na rynek. Do sprzedaży rok później trafił jego następca DS-X, ale ze względu na niską rozdzielczość i wysoką cenę (1 000 $) nie zdobył uznania na rynku.
W 1991 Kodak wprowadził na rynek pierwszy aparat cyfrowy dla profesjonalistów DCS – 100 ze swoją 1,3-megapikselową matrycą – kosztował jednak ponad 13 000 $.
W 1995 roku nastąpił kolejny przełom – w sprzedaży pojawiły się pierwsze aparaty z ciekłokrystalicznym wyświetlaczem (Casio QV – 10) i pierwszy aparat z możliwością nagrywania wideo (Ricoh RDC – 1). Mimo to nikt wtedy nie przypuszczał, że w ciągu kolejnej dekady aparaty cyfrowe zawładną właściwie całym rynkiem fotograficznym.
